AK-47

Wados

AK-47

AK (ros. Автомат Калашникова – automat Kałasznikowa) – karabin automatyczny konstrukcji radzieckiej z okresu po 2 wojnie światowej.

Dane techniczne broni:
Producent: IZMASH JSC
Kaliber: 7.62 mm
Prędkość wylotowa pocisku: 715 m/s
Szybkostrzelność (pocisków na minutę):
ogień ciągły : 600
krótkie serie : 100
pojedyncze strzały: 40
Długość:
całkowita: 880 mm (z bagnetem 1020 mm)
lufa: 369 mm
Waga (kg):
bez magazynka i bagnetu: 3.1
magazynek: 0.25
bagnet: 0.45
Zasięg skuteczny: 300 m

Troche Historii

W ZSRR prace nad bronią strzelającą nabojem pośrednim rozpoczęły się się już w latach 30. XX wieku, kiedy konstruktorzy radzieccy, w ramach przyjacielskiej współpracy technicznej, zapoznali się z niemieckimi osiągnięciami w tej dziedzinie. Pracowano równocześnie nad amunicją i bronią kalibru 7,62 mm oraz 5,5 mm. Działania te, zostały zarzucone w momencie wybuchu wojny. Zajęto się bieżącymi potrzebami frontu. Zainteresowanie bronią na nabój pośredni, powróciło po zdobyciu pierwszych egzemplarzy niemieckich karabinów MKb-42 oraz pojawieniu się, dostarczanych z USA, karabinków M1 Carbine.

We wrześniu 1943 roku, w OKB-44 kierowanym przez inż. Jelizarowa, zakończono prace nad nabojem pośrednim 7,62 mm x 41. Został on przyjęty do uzbrojenia jako Nabój wz.43. Od marca 1944 rozpoczęto jego eksperymentalną produkcję w fabryce nr. 543 w Uljanowsku.

W listopadzie 1943 roku ogłoszono pierwszy konkurs na całą rodzinę broni. Miała się ona stać podstawą uzbrojenia strzeleckiego Armii Radzieckiej. Miał to być: karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny (wg. radzieckiej nomenklatury – automat) strzelający nabojem pośrednim i ręczny karabin maszynowy. Nowy typ karabinu automatycznego, według założeń, miał być bronią wsparcia. Miał zwiększać siłę ognia drużyny piechoty w ataku i obronie. Nie miał być podstawową bronią piechoty, a jedynie następcą pistoletu maszynowego. Jego masa miała wynosić do 5 kg, a z dwoma pełnymi magazynkami nie przekraczać 9 kg. Broń nie mogła być dłuższa niż 1000 mm, a lufa nie krótsza niż 500 mm. Magazynek miał mieć pojemność co najmniej 30 naboi.

W efekcie powstało 15 prototypowych karabinów automatycznych konstrukcji m.in. Tokariewa, Diegtiariowa, Korowina, Baryszewa, Konstantinowa, Stieczkina, Korobowa (TKB-4 Cool

i Sudajewa (AS-44). Wszystkie konstrukcje, po próbach, odrzucono. Najbardziej udany okazał się AS-44, który, jako jedyny, przeszedł pełny program prób. Skoncentrowano się więc na jego doskonaleniu. Do pomocy, choremu na białaczkę, konstruktorowi przydzielono asystenta – M. T. Kałasznikowa. W wyniku dalszych prac udało się zmniejszyć masę broni do 4,8 kg. Inne parametry były jednak dalej niezadowalające. Z tego powodu komisja wojskowa odrzuciła także ten projekt.

W maju 1945 roku rozpisano nowy konkurs. Tym razem zakładano przezbrojenie całej piechoty w broń na naboje pośrednie. W konkursie wzięło udział kilkunastu młodych konstruktorów. Najbardziej znanym z nich był Sudajew. I tym razem za najlepszy uznano karabin AS-44. Nie został on jednak skierowany do produkcji. Prace nad bronią zakończyła śmierć konstruktora w 1946 roku.

W 1946 roku rozpisano trzeci konkurs. Tym razem wymagana była długość broni poniżej 900 mm. Karabiny miały występować w dwóch odmianach. Z drewnianą kolbą stałą dla piechoty, oraz z kolbą składaną dla młodszych oficerów i wojsk powietrznodesantowych. Zakładano, ze głównym rodzajem prowadzonego ognia będą krótkie serie. Wymagano jednak przełącznika rodzaju ognia, który pozwalał prowadzić ogień pojedynczy.

Do konkursu zgłoszono łącznie 16 projektów. W sierpniu 1946 sześć z nich odrzucono jako nieperspektywiczne. Dziesięć pozostałych skierowano do dalszych prac, które zakończyły się w październiku. Wśród nich był karabin konstrukcji M. T. Kałasznikowa, zgłoszony do konkursu pod godłem "Michtim". Do fazy badań prototypów zakwalifikowano sześć konstrukcji. Pierwszej nagrody nie przyznano. Drugą otrzymał Rukawisznikow, a trzecią Korobow. Wyróżnienie otrzymał m.in. Kałasznikow. Równocześnie został on skierowany do fabryki nr. 2 w Kowrowie. Mógł tam korzystać z nowoczesnego parku maszynowego, a także z pomocy doświadczonego biura konstrukcyjnego. Kałasznikow stanął tam na czele zespołu roboczego, który zajął się wyłącznie dopracowywaniem jego karabinu. Najbliższym jego współpracownikiem stał się młody inżynier Aleksander A. Zajcew. Broń otrzymała oficjalną nazwę Automat Kałasznikowa wz.1946 nr.1 (AK-46 nr. 1). Pracowano jednocześnie nad dwiema odmianami karabinu: z frezowaną komorą zamkową (znany jako AK-1) i z komorą tłoczoną (AK-2). Broń z komorą tłoczoną, (prace nad nią były mniej zaawansowane) miała być konstrukcją docelową. AK-1 miał wziąć udział w próbach poligonowych.

Ostatecznie w wyznaczonym terminie dostarczono 5 prototypów:

* AD-46 (KB-Ł-410) (Diemientiewa)
* AB-46 (TKB-415) (Bułkina)
* TKB-408 (Korobowa)- w układzie bull-pup
* AR-46 (Rukawisznikowa)

oraz

* AK-46 (Kałasznikowa)

Jako broń porównawcza zostały użyte: pistolet maszynowy PPSz, karabin Sudajewa – AS-44, oraz zdobyczny niemiecki karabin StG44.

Już na początku odpadł, z powodu nagminnych zacięć, karabin Rukawisznikowa. Odpadł też karabin Korobowa, w którym nie wytrzymał zamek i komora zamkowa. Program prób zakończył się w czerwcu 1947 roku. Uznano, że żaden karabin nie spełnia wymagań.

Dla Kałasznikowa próby zakończyły się niepowodzeniem. Planowano nawet jego konstrukcję wykluczyć z dalszych etapów konkursu. Pomogła interwencja kolegów z Naukowo-Badawczego Poligonu Broni Strzeleckiej, którzy uznali użyty sposób ryglowania broni za najbardziej perspektywiczny. W rezultacie zalecono mu dokonanie poprawek w konstrukcji komory zamkowej i mechanizmu spustowego, poprawę funkcjonowania spustu w trybie samoczynnym. Zlecono też przeniesienie rękojeści napinania, bezpiecznika i przełącznika rodzaju ognia na prawą stronę broni.

Widząc zbliżającą się porażkę, Zajcew postanowił uciec się do podstępu, który był ewidentnym złamaniem warunków konkursu. Namówił do tego Kałasznikowa. W rezultacie do następnego etapu przedstawiono broń o całkowicie zmienionej konstrukcji. Praktycznie był to zupełnie nowy karabin. Otrzymał on oznaczenie AK-47 nr.1. Po próbach fabrycznych i wprowadzeniu szeregu zmian, nadano mu oznaczenie fabryczne KB-P-580. Powstały trzy prototypy: AK-47 nr. 2 i 3 z kolbą stałą, oraz AK-47 nr.4 z kolbą składaną. Mimo napiętych terminów, udało się dostarczyć prototypy na próby, które miały się odbyć w listopadzie 1947 roku.

Równocześnie nastąpiły zmiany w konstrukcji naboju pośredniego wz.43. Od 1945 roku, prowadzono z nim nieprzerwane testy. Wykazały one szereg wad amunicji, prowadzących do zrywania kryz i pękania łusek. W wyniku prac prowadzonych w zakładach w Uljanowsku, okazało się, ze konieczna jest zmiana długości łuski i szerokości kryzy. Tak powstał nowy nabój 7,62 x 39 mm wz. 43, który latem 1947 zastąpił stary nabój 7,62 mm x 41 wz.43.

Przed rozpoczęciem zaplanowanych prób ogłoszono, że startujące w nich karabiny muszą strzelać nową amunicją. Ostatecznie próby rozpoczęto 16 grudnia 1947 roku. Okazało się, że korzystając ze zmiany naboju, inni uczestnicy także przebudowali swoje karabiny. Nie były to jednak tak głębokie zmiany jak w broni Kałasznikowa i Zajcewa.

Testy trwały do 11 stycznia 1948 roku. Karabin KB-P-580 wygrał w nich bezdyskusyjnie. Pobił konkurencję w próbach żywotności i niezawodności. Wyróżniał się także prostotą konstrukcji. Mimo oficjalnego protestu pozostałych uczestników konkursu, zapewniło mu to pierwszą lokatę w ogólnej ocenie konstrukcji. Został jednocześnie rekomendowany do przyjęcia na uzbrojenie armii.

21 stycznia 1948 roku, minister uzbrojenia D. Ustinow, wydał rozkaz zakończenia, do 1 czerwca, prac nad rodziną broni strzelających nabojem pośrednim . Nakazał też rozpoczęcie przygotowań do jej masowej produkcji. Produkcja karabinów automatycznych Kałasznikowa miała się odbywać w Iżewskich Zakładach Samochodowych. W przygotowaniach brał początkowo udział konstruktor z zespołem. Później zadanie to przejął główny konstruktor fabryki Dawid Winkorjoz.

W lipcu 1948 roku zamówiono partię karabinów AK-47 przeznaczoną do prób w jednostkach wojskowych. Miały się one odbywać w wybranych pododdziałach moskiewskiego, leningradzkiego i środkowoazjatyckiego okręgu wojskowego.

Po próbnej eksploatacji i wprowadzeniu poprawek, powstał kolejny wariant przedseryjny. Nosił on oznaczenie AK-48. Występował w dwóch wariantach: AK-48 nr. 1 – z kolbą stałą i AK-48 nr. 2 – z kolbą składaną.

Nie osiągnięto w nim spodziewanej poprawy celności. Dowództwo armii radzieckiej zrezygnowało w końcu z tego wymogu. Zakładano, że w nowe karabiny będzie uzbrojonych sześciu żołnierzy w każdej drużynie piechoty. Mieli oni stanowić jej główną siłę ognia, prowadzonego krótkimi seriami, na niewielkich dystansach. Nadzwyczajna celność nie była więc potrzebna. Precyzyjny ogień mieli prowadzić pozostali żołnierze, uzbrojeni w karabiny SKS. Nie chciano też zbytniego przedłużania przygotowań do produkcji. Chodziło o jak najszybsze zastąpienie karabinów Mosina, oraz pistoletów maszynowych PPSz i PPS.

Na początku 1949 zostały więc, trochę pośpiesznie, przyjęte na uzbrojenie armii radzieckiej:

* 7,62 mm Автомат Калашникова (АК) – podstawowa odmiana z kolbą stałą
* 7,62 mm Автомат Калашникова со складывающнмся прикладом (AKS) – odmiana z kolbą składaną.

W nagrodę M. T. Kałasznikow został odznaczony Nagrodą Stalinowską I stopnia.

Pare Linków:

[link widoczny dla zalogowanych] - tuning wizualny naszego kałaszka , ciekawie wygląda .

[link widoczny dla zalogowanych] - oficjalna strona producenta AK i innych karabinków tudzież innych militariów

Pare fotek

AK47

AKMS Z TŁUMIKIEM PBS 1

AK 47 Z CELOWNIKIEM OPTYCZNYM POSP

AK47 W Wersji Gładkolufowej SAIGA -12 z Kolimatorem Dedykowanym do ak KOBRA

źródła : [link widoczny dla zalogowanych] , [link widoczny dla zalogowanych] , [link widoczny dla zalogowanych]

natalian

Fajny artykuł. THX!